Dit is het verslag van Stijn*, die aan het live online programma meedoet nadat hij zijn vrouw is verloren. Hij deelt zijn ervaringen over zijn connectie met zijn overleden vrouw en zijn veranderende kijk op de dood en op rouw in dit programma. Hier lees je zijn bevindingen over les 1.
Ik heb begin februari de live-ochtend bezocht, ik vond dit heel waardevol. Ik zit momenteel nog zo intens in mijn rouwproces en hoop elke dag dat mijn vrouw weer voor de deur staat. Ze is er in mijn beleving nog steeds en ik ervaar het als heel fijn om weer contact met haar te zoeken. Ik brand elke dag een kaarsje, kijk naar haar foto, die op verschillende plekken in huis staat en ik draag de ketting met een hartje en haar naam de hele dag tegen mijn hart. Ik leef nog zo in de herinnering en zal dit voorlopig ook nog wel blijven doen. Vooruitkijken naar een leven zonder haar kan ik nog niet. De live-ochtend bracht lotgenoten bij elkaar en ik merkte dat het mij goed doet om te horen hoe andere hun verlies beleven en de herinnering levend houden. Iedereen op z’n eigen manier.
Terug naar waar we vandaan komen
Ik ben ook wel wat verrast door de visie van Maartje en Jill, dat onze dierbare eigenlijk terugkeert naar waar ze vandaan gekomen is, het zielsleven. Dat het mensenleven hier maar een tijdelijk verblijf is en dat er na het overlijden weer een terugkeer is naar het zielsleven, vanwaar er nog steeds contact mogelijk is. Daarom heb ik mij ingeschreven voor de cursus van 4 lessen. Ook al blijf ik wat sceptisch over de mogelijkheden om weer met mijn vrouw in contact te komen en de signalen van haar op te pikken en te begrijpen. Ik wil het proberen te ervaren, want dat zou toch zo mooi zijn.
Les 1: Bedenk ik het contact zelf of is het echt?
De oefening voor de eerste les luidde: vraag om een teken en wat ervaar je als er iets gebeurd wat op een teken lijkt? Ik ging er mee aan de slag zoals ik de opdracht omschreven stond:
“Lieverd, dankjewel alvast voor het mooie teken dat ik deze week van je zal krijgen.”
Ik had in eerste instantie nog geen idee wat voor teken het zou moeten zijn, het kon van alles zijn, ik wachtte gewoon af. Maar toen ik vrijdag een heerlijk rondje golf ging lopen met mijn vrienden, probeerde ik toch een invulling te geven aan het teken. Aan het begin van het rondje dacht ik aan de oefening en ging ineens de wens door mijn hoofd om een bijzonder dier te mogen zien in de baan. Een hert, een konijn, of een bijzondere vogel. In de opdracht stond wel: Ga niet op zoek, maar blijf open en nieuwsgierig om je heen kijken. Laat je verwonderen.
Er gebeurde niks
In de baan gebeurde niets. Ik had moeite om te lopen, want dinsdagavond heb ik bij tennis een zweepslag opgelopen in mijn rechterkuit. Pijnlijk, maar gelukkig niet al te ernstig naar mijn gevoel. Elke dag koelen met ijs en het lijkt al een stuk beter te gaan. Het was voor mij een try-out voor de openingswedstrijd van zondag, die ik niet graag zou willen missen, met mijn 3 golfvrienden.
Op GB Oost 5 helemaal tegen de rand van het bos zag ik een buizerd hoog in de lucht cirkelen, die kennelijk ergens een muis had gespot. Was dit mijn teken? Nee dacht ik direct, een buizerd is hier niet bijzonder, die zie je altijd wel tijdens een rondje golf. Verder gebeurde er niets. Ik concentreerde mij op het teruglopen naar het clubhuis, want het was toch wel een hele toer om terug te lopen naar het clubhuis, met een hinkende poot. Na een gezellig biertje met de andere golfers liep ik tevreden terug naar de auto op de parkeerplaats. En toen gebeurde het.
Mijn teken
De bomen zijn nog kaal er de vogels die op de takken zitten zie je nog vrij gemakkelijk. Toen ik onder een kleine boom, met vrij dichte en lage takken doorliep, hoorde ik opeens een prachtig gefluit van een vogeltje. Ik keek op, recht in het gezicht van een roodborstje vlak boven me. Dat bleef zitten, nee sterker, dat begroette mij met een prachtig concert. Ik bleef staan en keek naar het vogeltje. Bewoog mijn armen omhoog om een soort gedag te zeggen, met de gedachte dat het vogeltje mij zag en snel weg zou vliegen.
Maar nee hoor, het roodborstje bleef heel rustig zitten, keek nog eens naar mij en begon nog harder en mooier te fluiten. Ik praatte terug naar het vogeltje en ook dat schrok het beestje niet af. Het bleef rustig zitten en ging door met zingen. Toen heb ik mij telefoon gepakt en heb zowel foto’s als een video gemaakt.
Wonderlijk
Toen ineens besefte ik: dit is niet gewoon. Dit is mijn teken. De meeste vogels zouden allang weggevlogen zijn, want ik stond echt op 1,5 meter. Maar mijn roodborstje was helemaal niet bang, keek met recht in de ogen aan en begon opnieuw te zingen. Het was zo wonderlijk. Ik dacht meteen: dit is het, mijn lieverd geeft mij hier een teken. Het maakte me blij en de tranen kwamen weer. Ik had echt het gevoel dat mijn vrouw me aansprak via de prachtige geluiden van het roodborstje.
Het was op dat moment niet druk op de weg naar de parkeerplaats dus ik kon in alle rust nog even blijven staan en luisteren naar de boodschap. Het waren geen woorden, maar geluid. En zo mooi. En het bleef maar doorgaan. Ik heb nooit geweten dat vogeltjes met hun getjilp ook een melodie konden zingen, maar dit was echt een melodie. Een melodie van mijn vrouw.
Les 1 is wat mij betreft geslaagd. Het maakte me blij, want er was iets van contact.
Ik de auto terug heb ik nog een traantje gelaten.
*Stijn is niet zijn echte naam, deze deelnemer wilde zijn verhaal graag anoniem delen.
